vrijdag 16 mei 2014

Steenbergen 24-uurs ultralopen 10-11 mei 2014.

Afgelopen weekend (10/11 mei 2014) de Steenbergen 24uurs (10e editie) ultra gelopen. Het was mijn 30ste ultra.

Het is een 24 uurs ultra-wedstrijd en het doel is in 24 uur zo veel kilometers bij elkaar te lopen op een parcours van 2,314 km. Veel rondjes lopen dus.
Mijn persoonlijke doelstelling was om eens 100 km te lopen. Omdat ik de 100 km. niet binnen de limiet van 12 uur kan halen is Run Winschoten geen optie voor mij. Steenbergen 24h wel, daar heb je ruim de tijd. Zo ruim zelfs dat er mogelijk wel wat meer km’s. gescoord zou kunnen worden.

Eerst even de droge getalletjes en de feitjes.
Bereikte afstand: 152,750 km. in 24 uur.
Dat zijn 66 rondjes van 2,314 km. Plus een beetje.

Uitslagen overall , ik sta op de 18e plaats.

Alle rondentijden per deelnemer (even naar beneden scrollen naar startnummer 30)

Garmingegevens de eerste 18,5 uur, toen was de batterij leeg, ik ging door.

OVERWEGINGEN EN PLANNING VOORAF:

'n Debuut op deze tijd/afstand; en dus een soort 'nulmeting', d.w.z. eerdere persoonlijke 'metingen' over 24 uur had ik niet, dus geen persoonlijk vergelijkingsmateriaal beschikbaar om een prognose aan op te hangen.
Kortom: koffiedik kijken.

N.a.v. een tabelletje (op blz. 160) in het boek ‘Ultramarathon De uitdaging van de 21-ste eeuw’ van Han Frenken en Anton Smeets maakte ik een globale en ruime inschatting van 14-18 uur voor ik de 100 km. zou bereiken.

Gepland was zo vlak mogelijk te lopen en de RunWalk-benadering vanaf het begin consequent toe te passen: de eerste 6 uur afwisselend ongeveer 15 minuten rustig rennen en 5 minuten wandelen (is actieve rust). Gemiddelde af te leggen afstand 7 - 7,5 km/uur. (Boven de 8,3 km/u gaan zou naar mijn idee onzinnig zijn omdat over de totale 24 uur gemeten ik toch op max. ongeveer 5,6 km/u zou uitkomen.)
Daarna in de verhouding 10/5 naar 6 km/uur, en weer later, vanaf 1 uur snachts in de verhouding 8/7 of naar behoefte van het moment naar 4,5 - 5 km/uur.

Alleen als wandelen op enig moment niet meer zou gaan zou ik gaan liggen rusten in de beschikbaar gestelde ruimte (matje en slaapzak had ik bij me).

Elke 2 uur 2 boterhammen/mueslibolletjes en 1 halve ltr. drinken (bouillon & sportdrank). Eventueel aangevuld met wat de organisatie in de aanbieding heeft.

Om 21.00 uur (na 6 uur lopen) een moment om kleding te wisselen, iets stevigers (= aardappels) te eten en mijn ontbijt voor te bereiden (havermout met melk en wat abrikozen) en 1 halve ltr. cola .
Bij het bereiken van de dubbele marathonafstand (inschatting ergens om ’n uur of 3 s-ochtends) meer rust inbouwen door voornamelijk te wandelen en af en toe te joggen om niet te veel af te koelen.
Om ongeveer 6 uur een half uurtje van het parcours af om rustig te ontbijten en weer om te kleden. En vervolgens daarna het tempo weer wat op te voeren tot 6 km/uur tot de 100 km bereikt is.
Daarna zou ik wel zien hoeveel er nog in mij zat om verder te gaan, hoeveel tijd nog beschikbaar. De tijd uitwandelen was optioneel.

OP NAAR STEENBERGEN

Met een karrenvracht aan loopkleding, schoenen, eten, drinken, matje en slaapzak (voor-je-weet-maar-nooit-of-je-uitstapt), zenuwen en onervarenheid op een 24 uurs werd ik door mijn jongste zus naar Steenbergen gebracht waar we ruim op tijd aankwamen.
Startnummer en chip ophalen en daarna naar schoolgebouw lopen om mijn stekkie daar te creëren. Ondertussen, een uurtje voor de start, belde Jelle Bolte om me sterkte en succes te wensen. Tijdens het belletje lopen Hein Bodelier en Theo de Jong voorbij, aan wie ik me even voorstel.
Ik kleed me om in het schoolgebouw, daarna naar de kantine van de sporthal, koffie drinken en maak even een praatje met Ronald Willemsen, die ik van Rondje Voorne (2013) ken.

DE FEITELIJKE LOOP.

Dan de start om 15.00 uur.
De eerste 6 uur liep ik meer dan 8 km/uur. Eigenlijk ‘te snel’ maar het ging wel lekker.

Dubbele Marathon bereikt om 2.00 uur 's-nachts (in ongeveer 11 uur; dat is 30 min. sneller dan de loop Berkel-Naarden (ongeveer dezelfde afstand) van 3 weken daarvoor (nu geen zware rugzak 'achterop' en ook geen kramp). Vanaf dat moment liep ik ook verder dan ik ooit had gedaan, wat een soort euforie-gevoel gaf;
Daarna veel gewandeld en rustig gejogd/gerend maar met steeds meer branderige voeten. Een flinke blaar onder beide voeten was het resultaat, vermoedelijk als gevolg van de door regen nat geworden sokken en schoenen; stevige pijn, ja, 't is ook altijd wel wat....
Maar uiteindelijk was dan toch de 100 km. bereikt (in 14u50min., om 10 voor 6 's-ochtends)). Weer een feestje!

Toen van het parcours af. 2 Pijnstillers genomen en in de ruimte waar je je kon laten masseren heeft de EHBO-verzorging de blaren behandeld waarna ik weer hopelijk met minder pijn vooruit kon.

Om 7.00 uur weer het parcours op, kiezen op elkaar, besluit genomen om over oneffen klinkerbestrating te wandelen en op glad asfalt te joggen/rustig rennen, en opgang te komen.
De 134 km vol gemaakt in 21u10min. (om 10 over 12 ’s-middags) , met nog 2u50min. te gaan.

In dubio: stoppen na dit bereikte doel of doorgaan.
Ik ging een beetje rekenen en dacht tot de 145 km te kunnen komen als ik alleen nog zou wandelen. Ach, waarom ook niet, als je toch nog/al je schoenen aan hebt... (grapje). Doorgaan maar weer.

Jelle belde ter coaching, support en om me op te peppen. En te vertellen dat ik het heel goed deed: ik kwam steeds hoger in de tussentijdse uitslagenlijst. Hij hield me goed in de peiling, maar ik was niet zo bezig met op welke positie ik op welke lijst dan ook stond. Ik had mijn doel gehaald en was dik tevreden.
En: behalve wandelen kon ik ook nog steeds joggen/rustig rennen, wat ik dan ook regelmatig deed, maar de laatste 2 uurtjes voelde wel als een verplicht nummer.

En tot mijn grote verrassing waren daar in het laatste uurtje ineens m'n Monaliesje en (schoon)familie op/langs het parcours, wat een stimulerende invloed had. De laatste drie rondje gingen daardoor tamelijk snel: toch nog 3 rondjes per uur.

HET WEER:
wisselvallig: met enige zon op zaterdagmiddag en avond; 'snachts veel wind en regen/buien, nogal onstuimig, met omwaaiende dranghekken en tenten langs het parcours die bol stonden, mogelijk zelfs (bijna) wegwaaiden; zondag later op de dag iets beter/met opklaringen.
Niet erg optimaal dus, maar het kon mij niet zo deren. Ik heb er ook wel van genoten om de wind te horen bulderen door de bomen, en het geknars en gekreun van de oude hoge populieren.

LEUKE DINGEN ONDERWEG:

De kinderen die over het hek hangen of langs de weg staan en de arm uitsteken om aangetikt te worden tot ze naar bed moesten en de volgende ochtend er weer stonden;
Het trouwerij-feestje in grand cafe restaurant, langs het parcours, meegemaakt van begin dat gasten binnen komen tot het 's-nachts sluiten van de zaak door de eigenaar.
Het daglicht zien vervagen, het uitgaan van de geluidsinstallatie, wat een verademing even geen (mechanisch) geluid behalve de natuurlijke, de eerste merel die de dag aankondigde, het terugkeren van de kleuren in het landschap, het eerste muziekje door de luidsprekers: Albatros van Fleetwood Mac (wie voelt zich dan geen Jonathan Livington Seagull als je geleidelijk je grenzen verlegt .... en 17 uurtjes gelopen hebt?)
Wat ook leuk was is dat het leuk bleef. Dat ik zelfs op het eind, ondanks de vermoeidheid, van de mensen / dingen om mij heen heb kunnen genieten.

PLAATJES:

Filmpje op YouTube: voltooiing 8e rondje, om 17.20 uur.

Foto’s staan op Picasa. Insluiten:

NA DE LOOP:

Natuurlijk spullen ophalen, douchen en de prijsuitreiking. Waarbij het me opviel (wie niet) dat zelfs de besten ‘wat stram’ waren en eigenlijk een liftje wel handig zou zijn om op het erepodium te komen.
Dan naar huis gebracht door m’n jongste zus en m'n Monaliesje.
‘n kwartier na thuiskomst lag ik al in bed.
Voetprobleempjes, veel pijn, opgezwollen en rode voeten/onderbenen.
Door de grote blaren onder beide voeten met veel pijn, lopen bijna onmogelijk, (maandag en dinsdag) is de napret nogal wat weg gezakt, maar door de foto's die er op internet verschijnen/te vinden zijn/ en het voorbereiden/schrijven van dit stukje komt het goede gevoel weer terug.
Vanaf woensdag ging het al weer wat beter en kom ik uit een soort dip. Donderdag nog weer wat beter en vrijdag als een haantje zo trots.

TOT SLOT.
Hier wil ik nog een paar laatste woorden schrijven.

24 uur ultralopen voltooien doe je nooit alleen.
Allereerst bedank ik natuurlijk de organisatie en de vrijwilligers van de Steenbergen 24h. Zonder dit had het natuurlijk nooit plaats gevonden en mogelijk geweest.

Bij het verlaten van de sporthal, na de prijsuitreiking, vroeg iemand van de vrijwilligers of ik volgend jaar weer mee zou doen.
“Nee, niet nog een keer”, antwoordde ik beslist. “Maar dat zeggen ze nadat ze een marathon gelopen hebben ook” voegde ik er aan toe.
Nu de vermoeidheid echter uit mijn lijf is en ik weer met mijn voeten uit de voeten kan zou mijn antwoord zijn: “Bij leven en welzijn en als het qua vervoer heen en terug weer te regelen is zou dat heel goed kunnen.”

Verder: mijn speciale dank aan Jelle Bolte voor de regelmatige peptalk, en Jan van de Erve voor een gezellig kennismakings-rondje samen. (grappig, eerst vanuit Berkel 60 km met de auto rijden naar Steenbergen, dan ruim 6 uurtjes rondjes van 2,3 km. lopen om hem daarna een hand te schudden terwijl hij op 2,3 km van mij vandaan woont, in Bergschenhoek, tegenwoordig dezelfde gemeente, en ik hem al minstens 2 of 3 keer ergens ben tegengekomen op een van mijn trainingsrondjes).

Wat ik ook leuk, motiverend en inspirerend vond was de deelnemers (waaronder veel MarathonPlussers) waarvan ik enkele vooraf slechts van/via internet kende (maar zij mij niet) nu eens life en in real-time mee te maken en af en toe een stukje mee op te lopen, of te wandelen. Speciaal wil ik hier noemen Ronald Willemsen, Theo de Jong en Rinus van der Wal.

De Run/Walk-benadering kende ik al wel in theorie van de website van de Zuid-Afrikaanse ultra’s (trainingsschema voor de Comrades Marathon en Two Oceans Marathon), maar door de openbare Facebook-berichten met hun Garmin-uploads m.b.t. trainingsloopjes van Bob Stultiens en Hennie van Velzen (beide dank daarvoor), begin dit jaar, zag ik mooie grafiekjes van trainingen die ik ben gaan uitproberen in mijn eigen trainingen. Tot grote tevredenheid en met succes.

Dank ook voor de support -messages die ik tijdens het lopen niet hoorde of me niet realiseerde dat het voor mij was, maar achteraf pas op de website zag.

En voor de aanwezigheid van m'n Monaliesje, familie en schoonfamilie op/langs het parcours tijdens het laatste uurtje. Dat heeft echt een enorm verschil gemaakt.
En zeker niet te vergeten mijn jongste zus voor het brengen en halen en op afstand stand-by staan voor-het-geval-dat. Een etentje waard.

2 opmerkingen:

  1. Good grief, what an achievement.
    Compliments!
    MD

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De foto's staan tegenwoordig hier: https://photos.app.goo.gl/UyCUy8vY8CCzzeKf6

    BeantwoordenVerwijderen